Türkiye İş Kurumunun her türlü harçtan muaf olduğu açık şekilde yazmasına rağmen ismen “cezaevi harcının” yazılmaması nedeniyle, kurumun cezaevi harcını ödememesi gerektiği.
Yukarıda tarih ve numarası yazılı mahkeme kararının kanun yararına bozulması Adalet Bakanlığı’nın yazısı üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından istenilmekle dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve dosya içerisindeki tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp düşünüldü:
Alacaklı Türkiye İş Kurumu Genel Müdürlüğü şikayet yoluyla icra mahkemesine başvurarak, Kurumun her türlü harçtan muaf olması nedeniyle icra müdürlüğünce alınan cezaevi yapı harcının iadesini istediği, mahkemece 4904 sayılı kanunun 23. maddesi gereğince Kurumun her türlü harçtan muaf olduğu gerekçesiyle şikayetin kabulüne karar verildiği anlaşılmaktadır.
4904 sayılı kanunun muafiyetler başlıklı 23. maddesi; “a) Kuruma ait taşınır ve taşınmaz mallar ile bunların alım ve satım işlemleri ve bunlardan elde edilen hak ve gelirler, b) Kurum tarafından açılan ve Kurumun taraf olduğu davalar ve icra kovuşturmaları ile ilânlar, c) Satışı yapılan veya satın alınan gayrimenkullerle ilgili tapu işlemleri, d) Kurumca yapılan bütün işlemler ve bu işlemler için ilgililere verilmesi veya bunlardan alınması gereken yazı ve belgeler ve bunların suretleri, ilgili kanunlarda Kurumun adı veya kuruluş kanununda yazılı olmasa dahi her türlüvergi, resim ve harç ile belediyelerde yürütülecek her türlü hizmet karşılığında alınan ücretler ve Kurumun doğrudan doğruya hizmetlerinden yararlanmadığı fon ve kuruluşlara katkı paylarından muaftır. Diğer kanunlarda yer alan bütün muafiyet ve istisnalar saklıdır” şekinde düzenlenmiştir.
Cezaevi yapı harcı ise, özel nitelikte olan 2548 sayılı Kanuna dayanılarak tahsili gereken bir harç çeşidi olup, kanunlarında özel olarak cezaevi yapı harcından muaf olduğu belirtilen kurumlar dışında hiçbir istisna ve muafiyet söz konusu olmadığından mahkemece şikayetin reddi gerekirken kabulüne karar verilmesi usul ve yasaya aykırı bulunmuştur.
SONUÇ: Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 427/6. maddesine dayalı kanun yararına bozma isteğinin açıklanan nedenle kabulü ile hükmün sonuca etkili olmamak üzere (BOZULMASINA), 13.11.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.